Z chwilą przyłączenia i związania Rusi Halickiej z Koroną przez króla Kazimierza Wielkiego, na zawładniętych, słabo zaludnionych ziemiach przystąpiono do prowadzenia osadnictwa tworzenia struktur władzy, budowy warowni granicznych i ośrodków życia religijnego Kościoła obrządku łacińskiego. Od początku tereny dzisiejszej Komańczy i okolic wchodziły w skład odległej parafii w Bukowsku, której działalność w 1361 roku potwierdzają źródła pisane. W dokumencie nadania z 25 czerwca 1361 roku zapisano, że Kazimierz Wielki darował rycerzom braciom Pawłowi i Piotrowi z Węgier, ziemie ciągnące się od Prusieka i Pobiedna, aż do Wisłoka i Radoszyc, należące do wzmiankowanej parafii św. Piotra w Bukowsku. Dla mieszkańców nowo zakładanych wsi rozległej parafii sięgającej dorzecza górnej Osławy, dużym problemem było aktywne uczestnictwo w obrządkach religijnych związane z   docieraniem z miejsca zamieszkania do oddalonego kościoła. Sytuacja pogorszyła się, kiedy to w wyniku szerzenia się arianizmu, zniesiono przed 1462 r. parafię w Bukowsku. Stan ten natychmiast został wykorzystany w sąsiednim Nowotańcu (posiadającym kościół od 1424 r.), gdzie niebawem w 1462 r. erygowano parafię, która dla parafian z Radoszyc, czy Szczawnego była jeszcze bardziej odległa. Starania właścicieli Bukowska, dążących do przywrócenia parafii odniosły sukces dopiero w 1748 r. po wybudowaniu w 1710 r. nowego kościoła, a Komańcza z okolicami na powrót przynależna była do parafii obrządku łacińskiego w Bukowsku. Te zmiany tylko nieznacznie poprawiły sytuację, a problem palącej potrzeby podzielenia wielkoobszarowej parafii z budową kościołów pozostał. Pierwszym ze znanych posunięć był opracowany z inicjatywy przemyskiego bpa A. W. Betańskiego i przesłany 26.02.1783 r. do galicyjskiego gubernatora hr. Josefa Brygido, program utworzenia 7 nowych parafii w cyrkule Lesko. Zakładał on między innymi budowę kościoła i powołanie parafii obrządku łacińskiego w Radoszycach. Wieś ta wybrana była nie bez powodu. Była pierwszą wsią w dorzeczu Osławicy, posadowioną na prawie polskim (później niemieckim) przez przybyszów z Polski, w czasach kolonizacji rubieży państwa, prowadzonej przez króla Kazimierza Wielkiego. Wielu spośród osiadłych tu mieszkańców zwerbowano z głębi regionu dla obsługi komory celnej, strzeżenia granicy i dozoru traktu handlowego prowadzącego od granicy przez Przełęcz Beskid nad Radoszycami. Napływ ludzi do służb „graniczno–celnych” sprawił, że tą przygraniczną wieś charakteryzował dość znaczny odsetek ludności pochodzenia polskiego. Jednak pomysł bpa A. W. Betańskiego o powołaniu nowych parafii, nie znalazł poparcia u władz austriackich w Gubernium Lwowskim. Również niczego nie wniósł znowelizowany w 1785 r. projekt podziału z propozycją utworzenia parafii w Szczawnem (z par. Bukowsko), gdyż nie doczekał się realizacji w tej sprawie. Wybuch I wojny światowej pokrzyżował przymiarki ordynariusza przemyskiego bpa bł. Sebastiana Pelczara, który w latach 1912-1913 przygotowywał plan rozbudowy sieci parafialnej w diecezji z powołaniem 5 ekspozytur w Bieszczadach, również w Komańczy.

Musiało upłynąć jeszcze wiele lat zanim ten zamiar mógł być zrealizowany. Z inicjatywy właściciela tutejszych dóbr hrabiego Stanisława Potockiego z Rymanowa oraz przy przychylności przemyskich władz diecezjalnych, przystąpiono do budowy drewnianego kościoła w Komańczy. Hrabia Potocki, jako posiadacz dużego majątku i okolicznych lasów był fundatorem parceli i świątyni. W samej Komańczy w tym czasie było około 100 wyznawców obrządku rzymskokatolickiego. W 1927 roku kościół został konsekrowany i uroczyście poświęcony pod wezwaniem św. Józefa (odpust 19 marca). Niedługo potem erygowano nową parafię obrządku rzymskokatolickiego z siedzibą w Komańczy, przydzielając do niej z dotychczasowej parafii w Bukowsku 12 wsi w powiecie sanockim i 9 wsi w powiecie leskim. Dotychczas wierni tych wsi korzystali z oddalonych kościołów w Bukowsku, Baligrodzie, Cisnej, Jaśliskach, Niebieszczanach, Porażu, Tarnawie i Zagórzu. Po kilku latach pobudowano plebanię. Była to parafia bardzo biedna, licząca 664 wiernych (1938 r.) i z tej przyczyny w okresie międzywojennym dochodziło do częstej wymiany księży. Po wybuchu wojny w 1939 roku tutejszy proboszcz jako kapelan w Wojsku Polskim poszedł na wojnę i już nie wrócił z kampanii wrześniowej. Nowym administratorem, a później także proboszczem został kapelan klasztoru s.s. Nazaretanek w Komańczy ks. Stanisław Porębski, przybyły jeszcze w 1938 roku dla podratowania zdrowia. W Komańczy posługę swą pełnił aż do śmierci w 1978 roku. Przy wyzwalaniu Komańczy w czasie lotniczego ataku 22.09.1944 r., spłonęły drewniany kościół i plebania. Rolę kościoła aż do 1957 roku, przejęła kaplica klasztoru pod wezwaniem św. Teresy od Dzieciątka Jezus. W latach 1948-51, staraniem ks. Stanisława Porębskiego, obok zgliszczy po dawnym kościele, wybudowano obecny kościół również pod wezwaniem św. Józefa. Poświęcony został dopiero w 7.07.1957 roku. W pierwszych latach po wojnie parafia skupiała 18 wsi. Ciekawostką z pierwszych lat istnienia tego kościółka jest fakt odprawienia w nim 9 sierpnia 1953 roku, mszy świętej przez 33-letniego wówczas ks. dr Karola Wojtyłę, który jako wytrawny turysta, z 16-osobową grupą studentów wędrował najdzikszymi zakątkami Bieszczadów, co odnotował w skrupulatnie prowadzonym przez siebie dzienniku.

W ostatnich latach z inicjatywy proboszczów i parafian przeprowadzono wiele zmian w budynku świątyni i obejściu. Między innymi dobudowano wieżę kościelną, postawiono kamienną kapliczkę, wymieniono ogrodzenie, dokonano wielu zmian w wystroju i wyposażeniu wnętrza kościoła.

W 1993 roku w kruchcie kościoła odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą ks. Prałatowi Stanisławowi Porębskiemu, człowiekowi bardzo skromnemu, a przy tym obdarzonemu niezwykłą charyzmą duszpasterza. Ksiądz Stanisław aktywnie angażował się w działalność społeczną i charytatywną, m.in. był współzałożycielem Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Komańczy oraz jej pierwszym prezesem. ś parafia obrządku rzymskokatolickiego w Komańczy, przynależy do dekanatu w Rzepedzi, obejmuje także miejscowości: Dołżyca, Radoszyce, Prełuki i Duszatyn. Ma około 600 wiernych i trzy  świątynie: w Komańczy, Radoszycach i Dołżycy.