Mików jest niewielką osadą położoną w gminie Komańcza. Wieś leży w okolicach pasma Chryszczatej w dolinie potoku Mikowego w miejscu jego ujścia do Osławy. Nazwa Mików pochodzi z języka łemkowskiego (“Mykiw”) lub od imienia Mikołaj. Mików to wieś kojarząca się z obcowaniem z dziką naturą, malowniczymi brodami licznie przecinającymi koryto rzeki Osławy oraz z bieszczadzkim poetą Jerzym Harasymowiczem, który w miejscowej leśniczówce spędził ostatnie tygodnie swojego życia.

Powstanie wsi
      Mików lokowano na prawie wołoskim w 1559 r., jako wieś królewską na mocy przywileju wydanego przez pełniącego w tym czasie urząd starosty sanockiego Mikołaja Cikowskiego. Była to niewielka osada malowniczo położona wśród lasów. W 1616 r. uprawiano tam jedynie 4 i pół łana pól. Podobnie jak inne wsie została ona zniszczona w 1657 r. przez najazd Jerzego Rakoczego. Po tym wydarzeniu we wsi pozostała tylko jedna rodzina kniazia. Podczas zaborów wieś i okoliczne lasy były własnością rządu austriackiego. W środkowej części wsi, obok źródełka, stała greckokatolicka cerkiew pw. Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny (od 1784 pw. św Michała Archanioła).

Mików w XX stuleciu
       W pierwszych dwóch latach I wojny światowej Mików znalazł się na linii frontu ciężkich walk stoczonych na jego terenie przez wojska austriackie i rosyjskie. Po zaprzestaniu działań wojennych we wsi kwaterowały austriackie komanda grobowe. Miały one za zadanie organizację pochówku poległych żołnierzy. Cmentarze znajdowały się wśród lasów na północ od wsi, na południe od szczytu Chryszczatej i na północnych stokach Magurycznego.
        Mików posiadał własny młyn wodny, a od dwudziestolecia międzywojennego również prywatną kolej wąskotorową biegnącą na trasie Mików – Rzepedź. Miała ona za zadanie ułatwić sprawny wywóz drewna z leśnych ostępów do punktu dalszego transportu w Rzepedzi. W 1921 r. wieś liczyła 47 domów i 299 mieszkańców, w tym 285 grekokatolików i 15 Żydów. Jej zabudowa rozciągała się wzdłuż potoku Mikowego na przestrzeni 4 km.  Z danych pochodzących z 1931 roku wynika, że w tamtym czasie wieś zajmowała 16 km2, w 50 domach żyło 305 mieszkańców, z których większość stanowili Łemkowie. Po 1945 roku dotychczasowi mieszkańcy Mikowa zostali wysiedleni. Miejscowość pozostawała niezamieszkana do roku 1958, w którym to rozpoczęto budowę nowej osady przy której powstawaniu pracował pierwszy w kraju hufiec OHP. Wówczas uruchomiono także kolejkę wąskotorową, która kursował przez Mików do początku lat 90. Przez pewien czas był tam również wypas bydła.
       W Mikowie tworzył i odpoczywał od miejskiego zgiełku wielki poeta, piewca uroków bieszczadzkiej przyrody - Jerzy Harasymowicz. W miejscowej leśniczówce spędził on ostatnie tygodnie swojego życia. W 2009 roku pod kwaterą myśliwską w której przebywał poeta postawiono obelisk a na nim umieszczono tablicę z wyrytym tekstem jego autorstwa.

Mików współcześnie
         Dziś Mików zamieszkały jest przez ok. 70 osób. Po dawnej wsi pozostały jedynie stare drzewa otaczające miejsce po nieistniejącej już cerkwi i stary cmentarz. Po kolejce wąskotorowej pozostał wyłącznie nasyp z torowiskiem i nieczynny przystanek. Wieś choć znacznie mniejsza niż kiedyś i na nowo zasiedlono, przyciąga turystów urokiem dzikiej przyrody i możliwością obcowania z nią.